सगळे म्हणतात कुठेतरी;
हरवून गेलंय माझा हसणं;
मी माझे पंख मिटलेत;
अन् आवाजातही उदासिची लकेर.
उगीचच भिरभिरणाऱ्या पापण्या;
अखंड इकडेतिकडे धावणारी नजर;
आता थांबूनच गेली;
कुठेतरी अचानक कधीतरी.
हसताना माझ्याभोवती;
हसताना माझ्याभोवती;
दुनिया सारी आनंदात;
मी पकडलेला असतो;
एक धागा निराशेचा.
मग मीच विणत जातो एक;
मोकळी ढाकळी उदासिची वीण;
पण कारण या उदासिच;
मी ही नाही अन् कोणीच नाही.
सगळ्याला कारण हे जगणंच;
ज्यान् उडी मारली कड्यांवरून;
आता हे जीवन चाललं तरी दुखत;
अन् हे थांबलं तरी ठणकतं.۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۞۩۩۞۩۩۞۩۩۞۩۩
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा